نشانه های تنبلی در کودک
تنبلی، خصلتی نامطلوب است که می تواند از همان دوران کودکی در شخصیت افراد شکل گیرد و تبدیل به یک عادت همیشگی شود.
تنبلی کودکان، آن ها را از تلاش و تکاپو باز می دارد. تنبلی کودکان اگر به موقع مورد توجه و درمان نشود می تواند در رفتارهای بزرگسالی تاثیر گذارد.
نشانه های کودک تنبل
- نا تمام گذاشتن کار ها: آن ها به دلیل اعتماد به نفس پایین، توانایی و انگیزه ای برای به اتمام رساندن کارهایی که شروع کرده اند، ندارند.
- برخورداری از قدرت تمرکز فکری کم: کودکان تنبل، دقت و تمرکز پایین دارند و رویا پردازی های قوی می کنند. این کودکان همیشه در کارهایشان از دیگران کمک می گیرند و متکی به خود نیستند.
- استفاده از تنبلی برای دررفتن از زیر بار مسئولیت ها: بعضی از این کودکان، به دلیل کوتاهی والدین در آموزش نظم، منظم بودن و مسئولیت پذیری را به درستی یاد نگرفته اند، بنابراین همواره به دنبال راهی برای فرار از انجام مسئولیت هایشان می گردند.
- تمایل نداشتن به فعالیت های بدنی: برای انجام ندادن کارهای روزانه و فعالیت های ورزشی بهانه تراشی مختلف می کنند و اصولآ به انجام فعالیت های ورزشی و یا هر فعالیتی که آن ها را به تکاپو وا دارد، علاقه ندارند.
- برخورد با مشکل در تصمیم گیری و انتظار کمک از دیگران
- آوردن بهانه های متعدد برای انجام ندادن کار ها
- داوطلب نشدن برای انجام کار ها: در مدرسه برای انجام تکالیف و یا کارهای فوق برنامه داوطلب نمی شوند و تلاشی برای همکاری با دانش آموزان دیگر نمی کنند. میزان خواب و استراحت آن ها نسبت به سایر دانش آموزان بیشتر است.
- عاجز بودن در تنظیم فعالیت حال و آینده: بی تفاوتی و نداشتن تلاش و تکاپو برای انجام کار و حل مشکلات شخصی، یکی دیگر از نشانه های تنبلی کودکان است. این کودکان تلاشی برای انجام برنامه های خود ندارند و پتانسیل پایینی دارند.
دلایل تنبلی کودکان
زندگی شهر نشینی باعث شده که بی تحرکی و کم تحرکی در جامعه افزایش یابد و متأسفانه در سنین کودکی و نوجوانی به دلیل افزایش بازی های مجازی و رایانه ای، فعالیت فیزیکی کودکان نیز محدود شده است.
1- انتظار زیاد داشتن از کودک
2- برخورداری از تجربه های تلخ و ناموفق
3- بیماری شدید
4- عدم برخورداری از تشویق کافی وعدم توجه کافی به کودک در زمانی که کاری را سر موقع به انجام می رساند.
5- وجود نابسمانی و درگیری در خانواده و طلاق و اعتیاد
6- میل به جلب نظر
7- محرومیت از امکانات اولیه
8- نداشتن تمرکز و صبر و حوصله
9- نداشتن نظم در کارها
10- کمبود اعتماد به نفس
11- نداشتن برنامه مشخص برای تماشای تلویزیون و یا بازی رایانه ای
12- برطرف کردن نیازهای فرزندان توسط والدین
هرکاری را برای کودک آسان نکنید
بهتر است کودک برای رسیدن به خواسته های خود تلاش زیاد کند. در گذشته کودکان برای اینکه کاری انجام دهند یا چیزی بخورند همه سعی و تلاش خود را به کار می انداختند تا جایی که پول به دست می آورند تا به چیزی که می خواستند برسند اما امروزه هیچ یک از کودکان چنین تلاش هایی را نمی کنند و همه چیز برای آن ها حاضر و آماده است.آن ها مدام در حال انجام بازی های کامپیوتری هستند و با کسی حرفی نمی زنند و هیچ تحرکی ندارند. بهتر است والدین برای این کودکان تنبل،بعضی کارها را سفت و سخت بگیرند و آن ها را به چالش بیندازند تا تحرک داشته باشند.
آموزش نظم
اگر کودک در زندگی با نظم تربیت نشود، وظایفش را درست انجام نمی دهد؛ مثلا اگر از او بخواهید که هر روز اتاقش را مرتب کند، دو روز این کار را انجام می دهد، ولی روز سوم آن را رها خواهد کرد. بنابراین، شایسته است که از همان کودکی، به کودک تان نظم را آموزش دهید و بهترین راه آموزش نظم، منظم بودن والدین و برنامه داشتن است. اگر والدین باری به هر جهت باشند و در وظایف خود کوتاهی کنند و در انجام وظایف، نا منظم باشند، کودکان رفتار را از آن ها خواهد آموخت. کودک آنچه را که ما از او می خواهیم، انجام نمی دهد، بلکه آنچه از ما می بیند، انجام می دهد.
در واقع، کودک می کوشد تا با شبیه کردن رفتار خود نسبت به والدین، خود را هر چه بیشتر به آن ها شبیه سازد.
خوب گوش کنید و با فرزند خود با صبر و حوصله و مهربانی برخورد کنید
از قطع کردن صحبت های وی حین مکالمه و پریدن میان حرفش خودداری کنید. در واقع هدف صحبت های شما باید مکالمه ای صمیمی و مهربان و در نهایت یادداشت برداری از پاسخ های وی و همچنین افکارش باشد. فرزند تان باید بتواند به صورت آزادانه آن چه را که فکر می کند، بیان کند.
در واقع بهتر است مکالمه ای دو طرفه داشته باشید، به تفکرات او احترام بگذارید و اعتماد به نفس و راحت بودن را به فرزند خود منتقل کنید. آن ها باید حس کنند که برایتان مهم هستند و به اتفاقاتی که برایشان می افتد، اهمیت می دهید. این، زیر ساخت حل هر مسأله ای درباره فرزندان تان است.
به کودک تان مسیر های گام به گام دقیق و آسان بدهید
در خواست های خود را به صورت تدریجی مطرح کنید تا کودک تان بتواند به آسانی آن ها را دنبال کند. هر زمان، یکی دو کار به کودک تان بدهید و زمانی که تکمیل شد، کار بعدی را مشخص کنید. برای نمونه: “لطفا اسباب بازی هایت رو از روی میز جمع کن و بعد برو حموم”.
کارهای خودش را به او اختصاص دهید تا کودک تنبل نشود. کارهایی را انتخاب کنید که متناسب با سن باشند و کودک شما قادر به انجام آن باشد.
احساس تعهد فرزند تان را ترغیب کنید زیرا این کار تنبلی در کودکان را از بین می برد
احساس محکم تعهد یک ویژگی ارزشمند برای داشتن است. هنگامی که کودک به کاری، هدف، وظیفه یا شغلی متعهد شود، احتمالاً تلاش واقعی تری خواهد کرد. عدم تعهد یکی از اولین قدم ها در جهت انجام کار ناقص یا ضعیف است. البته یک علامت تنبلی است.
همچنین سعی کنید به عهده گرفتن و داوطلب شدن را در کودک تنبل به یک عادت تبدیل کنید. برنامه ای مشخص و محکم تهیه کنید.
مراقب حرف های خود باشید
کودکتان را با گفتن ” یالا “، “زود باش” و“عجله کن” دستپاچه نکنید. این نوع صحبت کردن، معمولا باعث ایجاد حس ناکامی در کودکان می شود. بعد آن ها آنقدر عجله می کنند که موجب رخ دادن اشتباهات بیشتری می شود و باید وقت زیادی را صرف جبران آن اشتباهات کنند. انتظار سرعت نداشته باشید. زمان منصفانه ای را برای پاسخ دهی به درخواست خود، در اختیار کودک قرار دهید.
محدود کردن
به لغت "محدود کردن" توجه داشته باشید! منظور قطع کامل استفاده از گوشی همراه، تماشای فیلم و کارتون و یا بازی های تلویزیونی نیست بلکه مقصود اختصاص دادن "زمانی خاص" به آن ها است. برای مثال عدم استفاده از گوشی همراه حین وعده های غذایی و یا محدودیت بازی های رایانه ای از ساعت 9 شب به بعد. اجرای چنین زمان بندی هایی، تمرکز فرزندان بر مسئولیت ها و فعالیت های مفید را افزایش می دهد و به جای روز و شب بازی کردن، می توانند خوابی با کیفیت را تجربه کنند. اما اگر چنین قوانینی وضع می کنید، خود گوشی همراه تان را بر سر میز شام نیاورید! این نشان می دهد که شما نیز به اصول خود پایبند هستید و از فرزند تان توقع بیجا ندارید.
توصیه های آخر
فرزند شما به طور طبیعی برای وضع قوانین مشخص و تغییر شرایط مقاومت می کند، پس باید قبل از آن خود را برای بحث و مشاجره آماده کنید. اما این اصل را همیشه به یاد داشته باشید: نباید کنترل خود را از دست دهید. هرگز داد نکشید و او را سرزنش نکنید. به جای آن بر پاسخ دهی منطقی و خردمندانه متمرکز شوید. استعداد و علاقه فرزند خود را کشف کرده و او را برای دنبال کردن رویایش تشویق کنید. همراه شدن با فرزند و انجام فعالیت های دو نفره می تواند حس تنبلی را از هر دو شما دور کند! و زمانی که میل به تغییر را در فرزند خود مشاهده کردید، به خاطر ارزشی که به آن دست یافته است، از او تقدیر و تشکر کنید.
