راهکارهایی برای جدا کردن محل خواب کودک از والدین

راهکارهایی برای جدا کردن محل خواب کودک از والدین

خوابیدن کودک بصورت جدا باید در سن خاصی انجام شود و همچنین باید بفهمید که آیا کودک تان از تنها خوابیدن در اتاق خودش می ترسد یا خیر.

چه سنی مناسب تنها خوابیدن کودک است؟

به طور کلی در یک سال اول بهتر است شیرخواران در معرض دید والدین باشند. به دلیل اینکه احتمال مرگ ناگهانی شیرخواران که علت دقیق آن کاملا مشخص نشده است، وجود دارد. حتی اگر اتاق جدایی برای فرزند در نظر گرفته می شود، در معرض دید والدین باشد. از آنجا که این امکان معمولا وجود ندارد، بهتر است در یک سال اول شیرخوار در اتاق والدین اما در تخت جدا خوابانده شود. حضور کودک در کنار والدین، به مادر و پدر امکان می دهد که تنفس و وضعیت خوابیدنش را هنگام خواب بررسی کنند.

به هیچ وجه خواباندن کودکان، غیر از دو سال اول در اتاق والدین توصیه نمی شود و جایز نیست.

عواقب وابستگی کودک و والدین به هنگام خواب

ممکن است کودک شما بیش از حد وابسته شود و نتواند شب را به تنهایی خارج از خانه بگذراند. همچنین ممکن است با این روش دچار اضطراب شود و در مورد نقش خودش در خانواده و احساسات جنسی اش دچار سردرگمی شود.
البته ممکن است این مسئله را آشکارا برای والدینش بیان نکند ولی بی شک کودکان این موارد را احساس می کنند توجه داشته باشید تفاوت بسیار زیادی است بین این مسئله که شما به کودک خود اجازه دهید مرتبا در کنار شما باشد و یا اینکه به او اجازه دهید گاهی در کنار شما بخوابد هنگامی که این عادت در کودکان ایجاد می شود در اکثر موارد متوقف کردن آن بسیار دشوار می شود.

ترس کودک از تنهایی خوابیدن

ترس کودک از تنهایی خوابیدن و به کار نبردن تکنیک های علمی و درست باعث می شود کودک به مرور به والدین وابسته شود و حتی دست به دروغ بزند تا شما را قانع کند که در کنار شما بخوابد و در آینده هم ممکن است تا سن های بالاتر نتواند جدا بخوابد اما نوع اضطراب و ترسی که تجربه می کند متفاوت می شود.

به او برچسب هایی مثل ترسو، احمق و بچه ی بد نزنید. زیرا کودک تصور میکند که در تنها خوابیدن ناتوان است و در ذهنش خودش را یک ترسو و به درد نخور می شناسد و قطعا در این امتحان شکست خورده و آسیب های زیادی به عزت نفس او وارد خواهد شد.

جدا کردن محل خواب کودک به صورت تدریجی

ابتدا مطمئن شوید که خوابیدن کودک در اتاق والدین به خاطر عادت است نه به علت ترس.
این کار در شب های اول بسیار سخت خواهد بود واو هر کاری می کند تا خودش را به کنار شما برساند و باز هم در تخت شما بخوابد. چند شب متوالی قبل از خواب برای کودک تان کتاب بخوانید، قصه بگویید، با او صحبت کنید، اجازه دهید برای تان صحبت کند و یا در صورت لزوم کمی کنارش بخوابید تا احساس آرامش و امنیت یابد. اگر نیمه های شب به اتاق شما آمد او را به اتاقش ببرید و کنار او بنشینید تا بخوابد.
همچنین شما می توانید کنار کودکتان بخوابید و زمانی که خواب او سنگین شد او را به اتاقش ببرید.

و برای اینکه کودک به راحتی در اتاق خواب خود بخوابد می توانید اتاق کودک را با وسایلی جذاب مانند ماه و ستاره های شب نما، جعبه موسیقی و شب خواب تزئین کنید.

تنبیه یا تشویق ؟

تشویق یا پاداش دهی زمانی کاربرد دارد که کودک قبل از خوابیدن بی قراری می کند و آرام نمی گیرد و شما تصمیم می گیرید که از یک روش ملایم برای تغییر این شرایط استفاده کنید. البته مهم نیست که فرزند شما با چه ترسی مواجه است، به هر حال هر ترسی دشوار است. بنابراین، مهم است که فرزندان خود را بسیار تحسین و تشویق کنید و به آن ها پاداش بدهید. هر بار که کودک شما توانست بر روی نردبان ترس خود حرکت کند، حتما این موفقیت را تشویق کنید. به ازای هر شبی که کودک شما توانست به تنهایی در اتاق خودش بخوابد، برای او جایزه هایی در نظر بگیرید و یا برچسب های ستاره ای یا عروسکی در اتاقش نصب کنید. یا به کودک خود وعده بدهید هر روز صبح که از خواب بلند می شود اگر در تخت خواب خودش باشد یک هدیه دریافت می کند.

اما اگر کودک شما باز هم حتی با دادن پاداش مقاومت کرد و شروع به بهانه گیری کرد می توانید تنبیه کوچکی در نظر بگیرید. برای مثال یک روز او را از بازی با تبلتش محروم کنید. البته دقت کنید لحن خود را تغییر ندهید. مهربان و صبور باشید تا کودک بتواند به شما اعتماد کند. لقب های منفی مانند ترسو به او ندهید عوضش به او بگویید که دیگر شجاع و بزرگ شده است.

یک نکته مهم : هیچگاه فرستادن به تختخواب را به عنوان تهدید یا تنبیه استفاده نکنید. بعنوان مثال اگر کودکتان به حرفتان گوش نکرد به او نگویید حالا باید بری تو تختت تنها بمونی. تختخواب باید یک محل امن و دوست داشتنی برای کودک باشد که در آن آرامش بگیرد.

از برنامه ی مرتب پیروی کنید.

(نه) یعنی (نه)، حتی ساعت 2 صبح.

اگر فرزند شما به اتاقتان آمد و خواهش کرد که با شما بخوابد، بگویید نه. با او به اتاقش بازگردید و به او کمک کنید تا دوباره به خواب رود.
سعی کنید برنامۀ روزانۀ او را ثابت و با برنامه ریزی نگه دارید. وقتی که ساعت بیدار شدن، غذا خوردن، بازی کردن و سابر برنامه های او معلوم باشد، کودک احساس امنیت و راحتی می کند. این راحتی خیال به بهتر خوابیدن او در شب نیز کمک می کند. کودکان از اینکه بدانند چه در انتظارشان است و چه برنامه ای در روز دارند فراغ خیال پیدا می کنند.

استقلال را آموزش دهید

اگر فرزند شما بدون این که شما در اطرافش باشید خوابش نمی برد، کم کم به او آموزش دهید تا خودش را بخواباند. اگر او برای به خواب رفتن عادت دارد که شما در کنارش دراز بکشید و وانمود کنید که خوابیده اید، حالا نشستن روی تختش و در کنارش را جای گزین آن کنید. بعد از مدتی نشستن روی صندلی را جای گزین کنید و… در نهایت از اتاق خارج شوید. ممکن است این جریان چند روز یا چند هفته طول بکشد اما در نهایت موثر خواهد بود.

تاثیر رسانه ها را کم کنید

تحقیقات نشان می دهد که کودکانی که در اتاق خود تلویزیون دارند بیشتر از سایر کودکان دچار اختلال در خواب می شوند. از قرار دادن تلویزیون در اتاق خواب کودک جداً خودداری کنید. همچنین اجازه ندهید کودک تان در طول روز بیشتر از یک تا دو ساعت تلویزیون تماشا کند. نزدیک زمان خواب او تلویزیون را به طور کامل خاموش کنید. ممکن است کودک شما تحت تاثیر برنامه های تلویزیونی و کارتون ها قرار بگیرد و از هیولا ها و موجودات غیرواقعی بترسد. که شما باید او را مطمئن کنید که همچین چیز هایی وجود ندارند.

توصیه های آخر

عجله نکنید.

جدا شدن جای خواب برای کودک مرحله بزرگی است. برای آن عجله نکنید. قدم های کوچک بردارید. این کار ممکن است چند هفته طول بکشد. اما اگر شما عجله کنید، به احتمال زیاد تلاش هایتان با شکست رو به رو می شود. آرامش مادر در این زمینه سبب می شود تا هر چه سریع تر این مشکل حل شود.